non - profit
„Jeśli przestrzenie publiczne mają reprezentować to, co najlepsze w naszym społeczeństwie obywatelskim, przywiązanie do dobrych materiałów i dbałość o utrzymanie miejsca w dobrym stanie są niezwykle ważne, absolutnie decydujące. Jeśli uznać przestrzenie publiczne za nasz portret, to te opuszczone, zaniedbane i puste wiele mówią o nas i naszych wartościach. Krajobraz jest właśnie tym miejscem, w którym można wyeksponować najlepsze z wartości uznawanych w społeczeństwie.”
Thomas Woltz - jeden z najbardziej wpływowych współczesnych architektów krajobrazu, właściciel pracowni Nelson Byrd Woltz Landscape Architects, członek prestiżowego grona Council of Fellows w American Society of Landscape Architects
Z potrzeby dbałości o wspólną przestrzeń dwoje rodziców dzieci uczęszczjących do państwowej szkoły podstawowej na warszawskim Mokotowie, postanowiło zorganizować remont zaniedbanego od dziesięcioleci podwórka szkolnego oraz zadbać o adaptację akustyczną budynku szkoły, wybudowanej z początkiem lat 70-tych XX w.
Koncepcja zagospodarowania podwórka powstała w oparciu o wyniki konsultacji społecznych, przeprowadzonych wśród uczniów, nauczycieli i rodziców społeczności szkolnej (2016 rok). Na podstawie rozmów z użytkownikami oraz odpowiedzi z kwestionariuszy specjalnie w tym celu stworzonej ankiety, na terenie podwórka zaprojektowanych zostało pięć stref funkcjonalnych:
1) Strefa dzieci z klas 0-3, na którą składa się przede wszystkim istniejący plac zabaw. Zaproponowano tu likwidację metalowego płotu oraz dodanie pergoli zacieniającej. Do strefy tej należą także ogródki klasowe w formie podwyższonych grządek tzw. "keyhole garden".
2) Strefę dzieci z klas 4-6, zbudowaną z czterech pagórków o łączonej nawierzchni trawiastej, piaskowej i syntetycznej, wśród których umieszczone są urządzenia do zabawy (mostek drewniano-linowy, liny, schody, układy drewnianych bali).
3) Strefę aktywności sportowych, na którą składają się: tor do biegania, miejsce do jazdy na rolkach oraz dwa niewielkie boiska do gier zespołowych: koszykówki i piłki nożnej. W strefie tej ustawiony jest również stół do ping-ponga.
4) Strefę edukacji i integracji sensorycznej, rozmieszoną wzdłuż ścieżki pieszej łączącej boczną furtkę z budynkiem łącznika szkolnego. Zaproponowano tu usytuowanie paru prostych urządzeń dla edukacji sensorycznej dzieci niepełnosprawnych. Urządzenia te mogą również służyć omawianiu zagadnień fizyki dla wszystkich dzieci z klas starszych (np. powstawanie i długość fali dźwiękowej, częstotliwość rezonansowa etc.). Ponadto zaproponowano uzupełnienie istniejącej zieleni i utworzenie niewielkich ogródków (zagajników): zapachu, dotyku i smaku, zbudowanych z odpowiednio tematycznie dobranych roślin.
5) Strefę ciszy wskazaną przez dzieci w konsultacjach społecznych. To miejsce wyciszenia przede wszystkim dla dzieci z dysfunkcjami i miejsce indywidualnej rozmowy dziecka z nauczycielem. Utworzona jest z roślin o pastelowych, łagodnych kolorach i miękkich formach, które stanowić mają gęste ściany zamykające w środku miejsce do siedzenia.
Każdą strefę tworzą odmienne formy oraz zróżnicowane nawierzchnie (miękkie bądź twarde), ale wszystkie przenikają się i nie ma między nimi wyznaczonych wyraźnych granic poprzez dodatkowe ogrodzenia czy furtki.
Strefa dzieci z klas 0-3
utworzona jest z istniejącego placu zabaw i przylegających do niego stolików. W tej części zaproponowano wymianę nawierzchni na miękki EPDM oraz likwidację metalowego ogrodzenia. Strefę wygradza funkcjonalnie uformowanie terenu wraz z trejażami chroniącymi przed nadmiernym słońcem. Potrzeba zacienienia została wskazana przez nauczycieli w konsultacjach społecznych.
utworzona jest z istniejącego placu zabaw i przylegających do niego stolików. W tej części zaproponowano wymianę nawierzchni na miękki EPDM oraz likwidację metalowego ogrodzenia. Strefę wygradza funkcjonalnie uformowanie terenu wraz z trejażami chroniącymi przed nadmiernym słońcem. Potrzeba zacienienia została wskazana przez nauczycieli w konsultacjach społecznych.
Ogródki klasowe
Wzdłuż budynku szkoły zaproponowano usytuowanie miejsca, gdzie dzieci własnoręcznie mogą uprawiać warzywa i kwiaty oraz obserwować jak zmienia się świat roślin w rytmie przemian pór roku. Ogródki klasowe miały mieć formę "podwyższonej grządki", gdzie użyźniona ziemia wsypana jest wewnątrz murku z szarej cegły. Murek ma wysokość ok. 40-45 cm i zwieńczony jest drewnianym siedziskiem. Grządki podniesione pozwalają uprawiać warzywa i kwiaty bez potrzeby schylania się, ograniczają także ilość chwastów.Okrągłe, podniesione grządki (zazwyczaj wysokie do pasa) z dojściem z jednej strony do punktu centralnego, nazywane są "keyhole gardens" (ogrody w kształcie dziurki od klucza). Często pośrodku jest rodzaj kompostownika z patyków i trawy, dzięki którym wlewana tam woda dochodzi do korzeni roślin. Kompostownik nie został ujęty w koncepcji, a decyzję o jego utworzeniu pozostawiono nauczycielom opiekującym się tym miejscem.
Strefa dzieci z klas 4-6
w południowo-wschodnim narożniku podwórka, to cztery pagórki miękko łączące się ze sobą. Trzy wykończone są nawierzchnią z naturalnej trawy, jeden nawierzchnią bezpieczną z granulatu EPDM. Przestrzeń pomiędzy pagórkami wypełniona jest piaskiem. W strefie tej rozlokowano urządzenia do zabawy i ćwiczeń równowagi: wiszący mostek drewniano-linowy łączący dwa pagórki, liny, drewniane pomosty i stopnie o zmiennej wysokości. Stopnie miały służyć również do prowadzenia zajęć lekcyjnych na powietrzu. Jeden z pagórków przebijać miała rura z wytrzymałego tworzywa lub stali nierdzewnej.
w południowo-wschodnim narożniku podwórka, to cztery pagórki miękko łączące się ze sobą. Trzy wykończone są nawierzchnią z naturalnej trawy, jeden nawierzchnią bezpieczną z granulatu EPDM. Przestrzeń pomiędzy pagórkami wypełniona jest piaskiem. W strefie tej rozlokowano urządzenia do zabawy i ćwiczeń równowagi: wiszący mostek drewniano-linowy łączący dwa pagórki, liny, drewniane pomosty i stopnie o zmiennej wysokości. Stopnie miały służyć również do prowadzenia zajęć lekcyjnych na powietrzu. Jeden z pagórków przebijać miała rura z wytrzymałego tworzywa lub stali nierdzewnej.
Strefa aktywności sportowych
budowana nie tylko dla uczniów szkoły, ale również z myślą o udostępnieniu jej poza godzinami pracy placówki szkolnej dla wszystkich rodzin, które lubią wspólnie i aktywnie spędzać popołudnia i weekendy. Uczniom ma służyć w zabawie i ruchu przede wszystkim podczas przerw lekcyjnych, zajęć świetlicowych lub zajęć WF dla klas młodszych. W centrum wydzielono dwa obszary, z których jeden przeznaczono do swobodnej gry w piłkę nożną na jedną bramkę, a drugi do gry w koszykówkę na jeden kosz. Obszary te oddzielono kształtowanymi nierównościami terenu. Strefy do gier zespołowych okolone są torem do biegania o długości 110 m. Nawierzchnia całości wykonana jest z granulatu EPDM w technice nawierzchni sportowej.
INORMACJA O PROJEKCIE
status: zrealizowany
lokalizacja: Warszawa
typologia: koncepcja remontu podwórka szkoły podstawowej
klient: projekt społeczny
zespół projektowy koncepcji: Marta Przybylska (rodzic i architekt), Jerzy Książek (rodzic i finansista), Tomasz Wieteska (architekt, grafik), Piotr Linca (Xeno Lightening Concept), społeczność szkoły, czyli dzieci i nauczyciele ze Szkoły Podstawowej nr 70 wraz z Radą Rodziców
konsultacje merytoryczne urządzeń do zabawy: firma Richter Spielgeraete
organizacja projektu wykonawczego i budowy: Wydział Infrastruktury Urzędu Dzielnicy Mokotów - UM Warszawa
powierzchnia: 4 300 m2
lata: 2016-2020